Plac św. Jana Pawła II

1. Plac św. Jana Pawła II ma charakter religijno-turystyczny, gdzie motyw sakralny i modlitewny stanowi nurt zasadniczy. Cały kompleks obejmuje świątynię, teren wokół kościoła, zagospodarowaną skarpę oraz duży plac na Równi. Wszystko zostało wpisane w góry Nadpopradzkiego Beskidu (którego Piwniczna-Zdrój stanowi serce) oraz przełom rzeki Poprad …

Plac religijno-turystyczny św. Jana Pawła II stanowi wyzwanie ewangelizacyjne dla naszej parafii oraz gości i ludzi gór, wykorzystując „genius loci” Piwnicznej-Zdroju i historię zbawienia. Cały kompleks jest miejscem kultu Boga wprost, w osobach Maryi i św. Jana Pawła II, w górach oraz poprzez góry, a także przestrzenią rekreacji, wypoczynku, turystyki i kultury na odpowiednim poziomie. Plac jest otwarty całą dobę, jak nieustannie są otwarte ramiona dobrego Boga i wciągających gór dla ludzi, tych wiernych oraz poszukujących i zagubionych w hałasie XXI wieku; twórczo zaprasza na spacer, modlitwę, zadumę i upajanie się pięknem w samotności czy podczas Eucharystii we wspólnocie kilku tysięcy wiernych albo poetyckim koncercie w górskim klimacie. W tym świętym miejscu widać, słychać i czuć Stwórcę Wszechświata i człowieka.
Projekt został przygotowany przez Ducha Świętego, Ks. Krzysztofa Czecha, Macieja Kisielewskiego oraz Piotra Radzikowskiego, a zrealizowany przez parafię Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Piwnicznej-Zdroju. Wszystkie prace trwały przez sześć lat, zaś uroczystego poświęcenia całego Placu św. Jana Pawła II, ze wszystkim, co go stanowi, dokonał ks. bp Stanisław Salaterski, dnia 3 czerwca, podczas świątecznej celebry Mszy świętej, w Wigilię Zesłania Ducha Świętego. Cały teren, tak od strony materialnej, jak i wykonawczej jest dziełem piwniczańskich parafian oraz małego grona sponsorów. Ewangeliczny „wdowi grosz” stoi za Bożym i krajobrazowym pięknem, otwierającym swe podwoje dla parafian, rodaków, ludzi gór, przewodników, goprowców, wędrowców – kochających szlaki Nadpopradzkiego Beskidu, wiernych i niewiernych, czy też szukających Boga po tragicznych burzach osobistego życia …

2. Kiedy czytamy Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu, to łatwo zauważyć, że Bóg objawia się ludzkości, przekazuje podstawowe prawdy wiary i normy postępowania głównie w górach, np. Abarim, Ararat. Ebal, Garizim, Hermon, Horeb, Megiddo, Karmel, Syjon, Synaj, Błogosławieństw, Tabor, Oliwna, Golgota i inne. Jezus Chrystus już w łonie Maryi wędruje „z pośpiechem w góry” aż po Górę Wniebowstąpienia. Święty Jan Paweł II mówił: „Góry od zawsze fascynują ludzkiego ducha, tak dalece, że Biblia uważa je za uprzywilejowane miejsce spotkania z Bogiem.” Matka Najświętsza najczęściej objawia się także w górach, np. Guadalupe, La Salette, Lourdes czy Fatima… Góry większe czy mniejsze odgrywały i nadal odgrywają ogromną rolę w życiu zakonów, sanktuariów, poszczególnych osób i wręcz całego Kościoła… Doskonałym przykładem mocy gór i roli gór we wzrastaniu ludzkim i chrześcijańskim są osoba, życie i nauczanie św. Jana Pawła II. Papież z Polski, jako kapłan i biskup wędrował wiele razy górskimi szlakami, które biegły także przez Piwniczną, gdzie w miejscowej świątyni celebrował Msze święte (o czym świadczą zachowane zapisy w parafialnej dokumentacji).
Kilka myśli świętego Jana Pawła II, na temat gór i duchowego wzrastania w górach:
• „Góry są wyrazistym symbolem wędrówki ducha, powołanego, aby wznosić się z ziemi ku niebu, ku spotkaniu z Bogiem.”
• „W ciszy tych gór Bóg objawia się i z wyżyn ukazuje błądzącym światło swej prawdy, aby mogli powrócić na drogę sprawiedliwości.”
• „Byt człowieka jest przemijający i zmienny. Góry istnieją w sposób pewny i trwały, są wymownym obrazem niezmiennej wieczności Boga.”
• „Jeśli chcesz znaleźć źródło, musisz iść do góry, pod prąd.”
• „Góry pozwalają doświadczyć trudu wspinaczki, strome podejścia kształtują charakter, kontakt z przyrodą daje pogodę ducha.”
• „W górach niknie bezładny zgiełk miasta, panuje cisza bezimiennych przestrzeni, która pozwala człowiekowi wyraźniej usłyszeć wewnętrzne echo głosu Boga.”
• „Wobec piękna gór czuję, że On jest. I wtedy zaczynam się modlić.”

3. Życie człowieka jest ciągłą wędrówką … Świetnie nasz żywot ukazuje podążanie przez góry i doliny; przez szczyty ukazujące piękno i majestat, a związane z potem i wysiłkiem …„Bycie człowiekiem jest jak chodzenie po górach, w których zdarzają się trudne wspinaczki. Dopiero dzięki nim jednak udaje się nam dotrzeć tak wysoko, że możemy doświadczyć piękna bycia.” (Benedykt XVI, „Światłość świata”)
• Piękno i dobro zawsze kosztują … Prawdziwi ludzie gór – to ludzie boży i radośnie bogobojni … Ludzie piękni, zwłaszcza wewnętrznie; piękni humanizmem i wiarą w pięknego, miłosiernego i mądrego Boga.
• „Carpe via, donec venias ad fluminis ortus” – Pokonuj drogę, dopóki nie dojdziesz do źródeł strumienia (Owidiusz)
• „Jesteśmy zaproszeni do podjęcia drogi, podczas której, wbrew rutynie, usiłujemy otworzyć oczy i uszy, ale przede wszystkim serce, aby wyjść poza swój „ogródek” …” (papież Franciszek)
• „Podnieście głowy i zobaczcie cel waszej drogi … Iść przed siebie, to znaczy mieć świadomość celu.” (św. Jan Paweł II)
• Każda wędrówka czy w języku religijnym pielgrzymka ma swój cel. Świetnie oddają to góry i zdobywanie kolejnych szczytów, aż po Świętą Górę Pańską, czyli Dom Ojca w Niebie (ostatnia kapliczka na naszym Placu).

4. Obiekty znajdujące się na Placu św. Jana Pawła II:
• Ołtarz/scena: stanowi miejsce kulminacyjne Placu, zaprojektowany na planie ryby – znaku pierwszych chrześcijan. Został wykonany głównie z drewna i kamienia, na ścianie frontowej fresk Papieża z Polski – wykonany przez Agnieszkę Kotarbę, obok artystycznie ukazany Krzyż, ołtarz do celebry Eucharystii, ambonka, krzesła oraz zakrystia/szatnia. W zależności od potrzeb jest on przystosowany również do pełnienia funkcji sceny, na której odbywają się różne koncerty czy inne występy artystyczne. Posiada pełne nagłośnienie wraz z oświetleniem. Bryła ołtarza wkomponowana w skarpę, drzewa, kwiaty i górujący kościół p.w. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny …

• Kapliczki:

GÓRA SYNAJ

– Bóg przekazuje ludzkości dwie kamienne tablice z Dekalogiem, czyli Bożym prawem.
Pismo Święte: Wj 19 – 20, 1-21; Wj 34; Pwt 5,1-22

„Było to w trzecim miesiącu od wyjścia Izraelitów z Egiptu; w tym dniu przybyli [oni] na pustynię Synaj. Wyruszyli z Refidim, a po przybyciu na pustynię Synaj rozbili obóz na pustyni. Izrael obozował tam naprzeciw góry.
Mojżesz wstąpił wtedy do Boga, a Pan zawołał na niego z góry i powiedział: «Tak powiesz domowi Jakuba i to oznajmisz Izraelitom: Wyście widzieli, co uczyniłem Egiptowi, jak niosłem was na skrzydłach orlich i przywiodłem was do Mnie. Teraz jeśli pilnie słuchać będziecie głosu mego i strzec mojego przymierza, będziecie szczególną moją własnością pośród wszystkich narodów, gdyż do Mnie należy cała ziemia. Lecz wy będziecie Mi królestwem kapłanów i ludem świętym. Takie to słowa powiedz Izraelitom».
Mojżesz powrócił i zwołał starszych ludu, i przedstawił im wszystko, co mu Pan nakazał. Wtedy cały lud jednogłośnie powiedział: «Uczynimy wszystko, co Pan nakazał». Mojżesz przekazał Panu słowa ludu. Pan rzekł do Mojżesza: «Oto Ja przyjdę do ciebie w gęstym obłoku, aby lud słyszał, gdy będę rozmawiał z tobą, i uwierzył tobie na zawsze». A Mojżesz oznajmił Panu słowa ludu.
Pan powiedział do Mojżesza: «Idź do ludu i każ im się przygotować na święto dziś i jutro. Niechaj wypiorą swoje szaty i niech będą gotowi na trzeci dzień, bo dnia trzeciego zstąpi Pan na oczach całego ludu na górę Synaj. Oznacz ludowi granice dokoła góry i powiedz mu: Strzeżcie się wstępować na górę i dotykać jej podnóża, gdyż kto by się dotknął góry, będzie ukarany śmiercią. Nie dotknie go ręka, lecz winien być ukamienowany lub przebity strzałą. Człowiek ani bydlę nie może być zachowane przy życiu. Gdy zaś zagrzmi trąba, wtedy niech podejdą pod górę». Wtedy Mojżesz zstąpił z góry i nakazał przygotować się ludowi. I wyprali swoje szaty. Później powiedział ludowi: «Bądźcie gotowi za trzy dni i nie zbliżajcie się do kobiet» Trzeciego dnia rano rozległy się grzmoty z błyskawicami, a gęsty obłok rozpostarł się nad górą i rozległ się głos potężnej trąby, tak że cały lud przebywający w obozie drżał ze strachu. Mojżesz wyprowadził lud z obozu naprzeciw Boga i ustawił u stóp góry. Góra zaś Synaj była cała spowita dymem, gdyż Pan zstąpił na nią w ogniu i uniósł się dym z niej jakby z pieca, i cała góra bardzo się trzęsła. Głos trąby się przeciągał i stawał się coraz donośniejszy. Mojżesz mówił, a Bóg odpowiadał mu wśród grzmotów. Pan zstąpił na górę Synaj, na jej szczyt. I wezwał Mojżesza na szczyt góry, a Mojżesz wstąpił. Pan rzekł do Mojżesza: «Zstąp na dół i upomnij lud surowo, aby się nie zbliżał do Pana, chcąc Go zobaczyć, gdyż wielu z nich przypłaciłoby to życiem. Także kapłani, którzy mogą kiedy indziej zbliżać się do Pana, niech się oczyszczą, aby ich Pan nie pobił». Wtedy rzekł Mojżesz do Pana: «Lud nie będzie śmiał podejść do góry Synaj, gdyż zakazałeś mu tego surowo, mówiąc: "Oznacz granicę około góry i ogłoś ją jako świętą"». Potem Pan powiedział do niego: «Idź, zstąp na dół, a potem przyjdź ty i Aaron z tobą. Kapłani i lud nie mogą przejść granicy, aby wstąpić do Pana, boby ich ukarał». Mojżesz zszedł na dół do ludu i to mu oznajmił.Wtedy mówił Bóg wszystkie te słowa: «Ja jestem Pan, twój Bóg, który cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli. Nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie! Nie będziesz czynił żadnej rzeźby ani żadnego obrazu tego, co jest na niebie wysoko, ani tego, co jest na ziemi nisko, ani tego, co jest w wodach pod ziemią! Nie będziesz oddawał im pokłonu i nie będziesz im służył, ponieważ Ja Pan, twój Bóg, jestem Bogiem zazdrosnym, który karze występek ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia względem tych, którzy Mnie nienawidzą. Okazuję zaś łaskę aż do tysiącznego pokolenia tym, którzy Mnie miłują i przestrzegają moich przykazań. Nie będziesz wzywał imienia Pana, Boga twego, do czczych rzeczy, gdyż Pan nie pozostawi bezkarnie tego, który wzywa Jego imienia do czczych rzeczy.Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uświęcić. Sześć dni będziesz pracować i wykonywać wszystkie twe zajęcia. Dzień zaś siódmy jest szabatem ku czci Pana, Boga twego. Nie możesz przeto w dniu tym wykonywać żadnej pracy ani ty sam, ani syn twój, ani twoja córka, ani twój niewolnik, ani twoja niewolnica, ani twoje bydło, ani cudzoziemiec, który mieszka pośród twych bram. W sześciu dniach bowiem uczynił Pan niebo, ziemię, morze oraz wszystko, co jest w nich, w siódmym zaś dniu odpoczął. Dlatego pobłogosławił Pan dzień szabatu i uznał go za święty.
Czcij ojca twego i matkę twoją, abyś długo żył na ziemi, którą Pan, Bóg twój, da tobie.
Nie będziesz zabijał.
Nie będziesz cudzołożył.
Nie będziesz kradł.
Nie będziesz mówił przeciw bliźniemu twemu kłamstwa jako świadek.
Nie będziesz pożądał domu bliźniego twego. Nie będziesz pożądał żony bliźniego twego, ani jego niewolnika, ani jego niewolnicy, ani jego wołu, ani jego osła, ani żadnej rzeczy, która należy do bliźniego twego». Wtedy cały lud, słysząc grzmoty i błyskawice oraz głos trąby i widząc górę dymiącą, przeląkł się i drżał, i stał z daleka. I mówili do Mojżesza: Mów ty z nami, a my będziemy cię słuchać! Ale Bóg niech nie przemawia do nas, abyśmy nie pomarli! Mojżesz rzekł do ludu: «Nie bójcie się! Bóg przybył po to, aby was doświadczyć i pobudzić do bojaźni przed sobą, żebyście nie grzeszyli». Lud stał ciągle z daleka, a Mojżesz zbliżył się do ciemnego obłoku, w którym był Bóg.”

Plan nasadzeń:
10 sztuk brzóz posadzonych w zwartej brzezinie, pośrodku brzeziny jabłoń czerwonolistna (jako "płonący krzew").
Uzasadnienie: Góra Synaj to poszarpany, nagi masyw górski z szaroczerwonego granitu, Góra Przymierza kojarzona z Płonącym Krzewem - symbolem Bożej Mocy.
BRZOZA
Brzoza - to piękno, harmonia, młodość, miłość, kobiecość, delikatność, wrażliwość, „dobre drzewo”. Władysław Reymont porównał młodą brzózkę do dziewczynki przystępującej do pierwszej komunii świętej. Oprócz innych znaczeń od dawna miała również związek z początkiem i narodzinami. Kołyski dla niemowląt wykonywano najchętniej właśnie z drewna brzozowego, chroniąc tym samym dzieci od uroków i "złego oka". Jest także drzewem pionierskim wykorzystywanym jako jedno z pierwszych nasadzeń podczas rekultywacji terenów zdegradowanych, czym nawiązuje do nagiego masywu górskiego.
Należy ją tutaj traktować jako pioniera, który jako pierwszy zapewnia schronienie dla Ludu Bożego i otrzymanych Przykazań Bożych. Otaczająca "płonący krzew" brzezina ma go chronić i wzrastać wraz z umacnianiem się wiary Ludu Bożego. Białe pnie brzóz są symbolem niewinności i świeżości początków Mojżeszowego Przymierza z Bogiem i tworzą jednocześnie tło dla czerwonych liści i kwiatów "płonącego krzewu". 10 sztuk drzew symbolizować ma 10 Przykazań Bożych, które Mojżesz otrzymał na Górze Synaj.
JABŁOŃ - ODMIANA CZERWONOLISTNA
Jabłoń pełni tu rolę "płonącego krzewu", ponieważ nie dość że posiada rubinowoczerwone, błyszczące liście to jeszcze w maju przed ich rozwojem obsypuje się w całości ciemnoczerwonymi, bardzo licznymi kwiatami. Rośnie tu w otoczeniu białych pni brzóz, które tworzą dla niej tło. Nawiązuje też do początków ziemskiego życia ludzi. Można też uznać ją za symbol rajskiego drzewa, z którego Ewa zerwała zakazany owoc, co stało się przyczyną wygnania ludzi z Raju.
Kolor liści nawiązuje także do szaroczerwonego granitu, z którego zbudowana jest Góra Synaj.

GÓRA NEBO

– Mojżesz patrzy z niej na Ziemię Obiecaną ale nie może wejść z powodu niewierności.
Pismo Święte: Pwt 34, 1-8

„Mojżesz wstąpił ze stepów Moabu na górę Nebo, na szczyt Pisga, naprzeciw Jerycha. Pan zaś pokazał mu całą ziemię Gilead aż po Dan, całą - Neftalego, ziemię Efraima i Manassesa, całą krainę Judy aż po Morze Zachodnie, Negeb, okręg doliny koło Jerycha, miasta palm, aż do Soaru.
Rzekł Pan do niego: «Oto kraj, który poprzysiągłem Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi tymi słowami: Dam go twemu potomstwu. Dałem ci go zobaczyć własnymi oczami, lecz tam nie wejdziesz».
Tam, w krainie Moabu, według postanowienia Pana, umarł Mojżesz, sługa Pański. I pochowano go w dolinie krainy Moabu naprzeciw Bet-Peor, a nikt nie zna jego grobu aż po dziś dzień. W chwili śmierci miał Mojżesz sto dwadzieścia lat, a wzrok jego nie był przyćmiony i siły go nie opuściły. Izraelici opłakiwali Mojżesza na stepach Moabu przez trzydzieści dni.”

Plan nasadzeń:
3 sztuki głogów, 2 sztuki leszczyny, 7 sztuk jałowców.
Uzasadnienie: Cechy charakterystyczne góry: 50 km od Betlejem, w pobliżu miała być ukryta Arka Przymierza, miejsce pochówku Mojżesza, drzewo oliwne posadzone przez Papieża, Wrota Pokory Bazyliki Narodzenia.
Wszystkie wymienione wyżej rośliny stanowią często opisywane w źródłach "otoczenie" Groty Betlejemskiej. Udzieliły schronienia Świętej Rodzinie zarówno podczas narodzin Jezusa jak i podczas ucieczki do Egiptu. Są symbolem schronienia, pokory, spokoju i zacisza lecz jednocześnie mądrości i posłuszeństwa.
GŁÓG
Niektórzy twierdzą , że piękne białe kwiaty głóg zawdzięcza Matce Boskiej. Wedle owej legendy głóg dojrzawszy Maryję, która przewijała małego Jezusa, delikatnie podsunął swoje cierniste gałęzie, aby mogła na nich wysuszyć wyprane płócienne chusty. Na pamiątkę tej troskliwości gałęzie głogu do dziś pokrywają się śnieżnobiałymi pachnącymi płatkami.
Drzewo symbolizuje niewinność lecz jednocześnie ostre ciernie sugerują cierpienie. We Francji głóg nosi nazwę „noble epice” (szlachetny cierń), co ma się odnosić do korony cierniowej Jezusa. Z krzewem głogu wiążą się też uznane w 1943 objawienia w małym belgijskim miasteczku Beauraing, gdzie dzieciom nad krzewem głogu wielokrotnie ukazywała się Dziewica Maryja słynąc z uzdrowień. Lud polski wierzył, że krzewy głogu rosnące na miedzy chroniły zboża przed szkodnikami, a chłopi w Wielką Sobotę palili w ognisku ciernie głogu przekonaniu że ten magiczny zabieg uratuje plony przed zniszczeniami. Według innych wierzeń głóg posadzony na grobie odgradzał świat rzeczywisty od świata umarłych - nie pozwalał duchom na powrót do świata żywych.
LESZCZYNA
Wraz z jabłonią i głogiem, leszczyna była drzewem, które rosło na pograniczu światów. Przypisywano jej właściwości ochronne i mądrość (przez orzechy). Kwitnące witki leszczyny zatykano do drzwi domostw, gdzie stanowiły niepokonaną przeszkodę dla wszelkiego zła. Wśród opowieści polskich legend leszczyna, jako pierwsza spośród drzew i krzewów udzieliła schronienia i odpoczynku Świętej Rodzinie uciekającej przed zemstą Heroda. Z wdzięczności dla miłosiernego, krzewu Jezus miał wówczas rozporządzić, że w leszczynę nigdy nie będą biły pioruny.
JAŁOWIEC
Wchodził w skład kadzidła (wraz z mirrą i złotem), które podarowali Trzej Królowie w Betlejem, oddając pokłon narodzonemu Jezusowi. Jałowiec to drzewo dobre, życzliwe ludziom i miłe Bogu. Na Podhalu zwyczajem towarzyszącym świętu Trzech Króli jest święcenie jałowca, kredy oraz wody. Jego gałązkami okadzano chorych. Wierzono również, że jałowcowy dym chroni przed złem domy, zwierzęta oraz plony

GÓRA BŁOGOSŁAWIEŃSTW

– Chrystus w kazaniu na górze podaje osiem błogosławieństw, czyli szlak ku szczęściu.
Pismo Święte: Mt 5, 1-12

„Jezus, widząc tłumy, wyszedł na górę. A gdy usiadł, przystąpili do Niego Jego uczniowie. Wtedy otworzył swoje usta i nauczał ich tymi słowami:

«Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie.
Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni.
Błogosławieni cisi, albowiem oni na własność posiądą ziemię.
Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni.
Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią.
Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą.
Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi.
Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy królestwo niebieskie.

Błogosławieni jesteście, gdy [ludzie] wam urągają i prześladują was, i gdy z mego powodu mówią kłamliwie wszystko złe na was. Cieszcie się i radujcie, albowiem wasza nagroda wielka jest w niebie. Tak bowiem prześladowali proroków, którzy byli przed wami.”

Plan nasadzeń:
8 sztuk lip, 2 x leszczyna w odmianie 'Contorta'.
Uzasadnienie: Cechy charakterystyczne góry: symbol mocy, w pobliżu Jezioro Genezaret, poskręcane spiralne gałązki - symbolika kolumn ze złoconymi spiralami w Sanktuarium upamiętniającym Jezusowe błogosławieństwa.
LIPA
W tradycji słowiańskiej zajmuje wyjątkowe miejsce. Od niepamiętnych czasów uchodzi bowiem za drzewo pojednania i przyjaźni. Sadzono ją zawsze koło każdego domu i osady oraz na granicach posiadłości, by strzegła pokoju i godziła zwaśnione strony. Echa tego zwyczaju znalazły zastosowanie w dawnej Polsce, gdyż właśnie w cieniu lipy kończono spory, zaręczano się i zawierano małżeństwa. Uchodziła również za drzewo zakochanych. Lipa pomaga osiągnąć uczuciową harmonię i życzliwie nastawia do świata. Uspokaja, uczy pozytywnego myślenia i dostrzegania pięknych stron życia. W jej cieniu można pozbyć się pesymizmu, poczucia krzywdy i żalu do całego świata. Ułatwia wszelkie porozumienia i sprzyja zabawom w szerszym gronie.
8 sztuk lip ma nawiązywać do ośmiu błogosławieństw. Zostały posadzone w luźnej Skupinie, imitującej naturalne ustawienie krajobrazowe.
LESZCZYNA POSPOLITA 'CONTORTA' - krzew
Duży gęsty krzew z parasolowatą koroną . Gałęzie mocno skręcone. Dorasta do 5 m wysokości. Liście różnego kształtu pozwijane i poskręcane. Dekoracyjne kwiaty (bazie), pojawiają się przed rozwojem liści (II - III). Owoce nieliczne. Najlepiej wygląda pojedynczo w eksponowanym miejscu.
Została posadzona po dwóch stronach kapliczki jako nawiązanie do kolumn ze złoconymi spiralami w Sanktuarium upamiętniającym Jezusowe błogosławieństwa.

GÓRA TABOR

– przemienienie Jezusa, ukazujące Jego Boskość i chwałę.
Pismo Święte: Mt 17, 1-8; Mk 9, 2-8; Łk 9, 28-36

„Po sześciu dniach Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i brata jego Jana
i zaprowadził ich na górę wysoką, osobno. Tam przemienił się wobec nich: twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło. A oto im się ukazali Mojżesz i Eliasz, którzy rozmawiali z Nim. Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: «Panie, dobrze, że tu jesteśmy; jeśli chcesz, postawię tu trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza». Gdy on jeszcze mówił, oto obłok świetlany osłonił ich, a z obłoku odezwał się głos: «To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie!»Uczniowie, słysząc to, upadli na twarz i bardzo się zlękli. A Jezus zbliżył się do nich, dotknął ich
i rzekł: «Wstańcie, nie lękajcie się!» Gdy podnieśli oczy, nikogo nie widzieli, tylko samego Jezusa.”

Plan nasadzeń:
1 orzech włoski, 1 x akacja, 1 x ambrowiec Orzech z ambrowcem są posadzone równolegle do siebie, akacja nieco z tyłu, jako nieśmiała zapowiedź tego, co ma nastąpić.
Uzasadnienie: Cechy charakterystyczne góry: światłość świata - nowe oblicze Jezusa.
ORZECH
W sztuce chrześcijańskiej owoc orzecha symbolizował człowieka: zielona owocnia odpowiadała ciału, skorupka kościom, a słodkie jądro duszy. Mógł być też emblematem Jezusa - wówczas owocnia symbolizowała ciało, skorupka drzewo krzyża, jądro zaś boską naturę Chrystusa.
Przy kapliczce Góra Tabor symbolizuje przemianę jaka zachodzi w człowieku od narodzin aż po śmierć, jego dojrzewanie, umacnianie się aż do "wydania owocu" w postaci dostąpienia zbawienia.
AMBROWIEC
Drzewo spoza siedliskowo polskich gatunków ale warte uwagi, gdyż wykazuję ogromną zdolność "przemiany". Od jasnozielonej barwy liści w okresie wiosennym , przez ciemniejącą zieloną latem, aż po czerwoną i purpurową jesienią.
Oznacza tutaj przemianę i wyraźnie różnicuje fazy życia człowieka.
AKACJA
Symbol nieśmiertelności, w szeleście akacji niektórzy doszukiwali się niepokojących oznak, zapowiedzi nadchodzących wydarzeń:
Tysiączne małe liście na drzewie akacji
w ruchliwych siwych włosach szeleszczą złowieszczo
- pachnące białe grona zwiędłym kwiatem deszczą
szamocząc się wśród liści w słodkiej desperacji...
Złe, o złe niespodzianki szeleszczą w tym szmerze –
drzewo tak rusza liśćmi, jak człowiek kiwa głową,
i szepcze beznadziejnie: przyjdzie to i owo
- nie pomoże pogoda, nie pomogą pacierze...
Wiatr wzdłuż i wszerz przebiega skrzypiące akacje,
szeleszczą małe liście z księżycowej blachy;
a z pustki nieba schodzą ciemne, smutne strachy,
niosą rzeczy okropne - i mają świętą rację.
(Maria Pawlikowska – Jasnorzewska)

GÓRA OLIWNA

– krwawa modlitwa Syna Bożego i przyjęcie kielicha cierpienia dla zbawienia ludzi.
Pismo Święte: Mt 26, 36-46; Mk 14, 26-42; Łk 22, 39-46; J 18, 1-11

„Potem wyszedł i udał się, według zwyczaju, na Górę Oliwną: towarzyszyli Mu także uczniowie. Gdy przyszedł na miejsce, rzekł do nich: «Módlcie się, abyście nie ulegli pokusie». A sam oddalił się od nich na odległość jakby rzutu kamieniem, upadł na kolana i modlił się tymi słowami: «Ojcze, jeśli chcesz, zabierz ode Mnie ten kielich! Jednak nie moja wola, lecz Twoja niech się stanie!» Wtedy ukazał Mu się anioł z nieba i umacniał Go. Pogrążony w udręce jeszcze usilniej się modlił, a Jego pot był jak gęste krople krwi, sączące się na ziemię. Gdy wstał od modlitwy i przyszedł do uczniów, zastał ich śpiących ze smutku. Rzekł do nich: «Czemu śpicie? Wstańcie i módlcie się, abyście nie ulegli pokusie».”

Plan nasadzeń:
3 x oliwnik wąskolistny, 2 x topola osika, 1 x bez czarny. Oliwniki są posadzone w grupie z samego przodu kapliczki, kolejno do tyłu dwie topole osiki, a w oddaleniu czarny bez, jako symbol dramatu Judasza, który już w tym czasie się dokonuje.
Uzasadnienie: Cechy charakterystyczne góry: modlitwa przed męką, z niej Jezus wstąpił do nieba, u jej stóp znajduje się Ogród Getsemani.
OLIWKA - OLIWNIK
Była jednym z najważniejszych drzew w starożytnej Palestynie – Żydzi uważali ją za pierwszą roślinę z siedmiu płodów Ziemi Świętej. Lud Izraela porównywany był często do oliwki: „tak jak oliwkę trzeba zmiażdżyć, by wydała oliwę, tak i lud Izraela, przywieść do skruchy i wypełnienia swego przeznaczenia jako świętego narodu mogą jedynie miażdżące go prześladowania i cierpienia”. W czasach biblijnych namaszczanie oliwą z oliwek było znakiem wyboru osoby do spełniania szczególnej funkcji. W związku z tym olej stał się także symbolem namaszczenia Duchem Świętym. Jest też atrybutem Archanioła Gabriela, Matki Bożej i św. Agnieszki.
Na Placu św. Jana Pawła II - z racji warunków klimatycznych - w zastępstwie Oliwnik wąskolistny.
OSIKA
Osika wedle wierzeń zaczęła drżeć bardzo wcześnie. Drży bowiem ze zgrozy na wspomnienie czynów, jakich się dopuściła w zamierzchłej przeszłości. Po pierwsze podsunęła swoją gałąź Kainowi poszukującemu pałki do zabicia młodszego brata Abla. Po drugie, gdy Święta Rodzina uciekała do Egiptu, osika odmówiła jej schronienia pod swoimi konarami (w odróżnieniu od leszczyny i sosny), tłumacząc się obawą przed zemstą Heroda. Po trzecie istnieje przypuszczenie, że krzyż Chrystusa wykonany był z osiny. I wreszcie po czwarte, że to na osice, a nie na czarnym bzie, powiesił się potem zdrajca Judasz. Któż by nie drżał mając tyle na sumieniu. Jest więc symbolem bólu i skargi.
Znaleźć można również wzmianki o tym, że delikatnie kołyszące i szepczące gałęzie osiki przedstawiają w rzeczywistości westchnienia zmarłych dusz.
BEZ CZARNY
Ludzie powiadają, że dziki bez był kiedyś dobry i życzliwy ludziom, ale od czasu, gdy, jak niektórzy sugerują, powiesił się na nim Judasz, stał się symbolem śmierci i zła. Na gałęziach m.in. bzu czarnego rośnie grzyb nazwany, ze względu na swój kształt uszakiem bzowym lub bzowym uchem. Jego łacińska nazwa brzmi „Hirneola auriculae – Judae” czyli "ucho Judasza". Wszystkie wierzenia dotyczące tego drzewa wiążą się z czarami i śmiercią. Trumnę nieboszczyków w dawnych czasach mierzono gałązką z bzu czarnego. Na obręczach z okorowanej gałązki bzu wyplatano wieńce pogrzebowe. Robiono z nich również daszki nad krzyżykami, zawieszanymi na cmentarnych krzyżach. Wodę po umyciu zmarłego, również wylewano pod krzewy bzu, stąd unikano chodzenia w pobliże tych krzewów. Aby nadrobić te niekorzystne cechy, jakie były mu przypisywane, warto wspomnieć o wielu właściwościach leczniczych bzu czarnego.

GÓRA GOLGOTA

– śmierć Zbawiciela na Krzyżu, ku zmartwychwstaniu.
Pismo Święte: Mt 27, 32-56; Mk 15, 22-37; Łk 23, 33-46; J 19, 16-30

„Przyprowadzili Go na miejsce Golgota, to znaczy miejsce Czaszki.
Tam dawali Mu wino zaprawione mirrą, lecz On nie przyjął. Ukrzyżowali Go i rozdzielili między siebie Jego szaty, rzucając o nie losy, co który miał zabrać. A była godzina trzecia, gdy Go ukrzyżowali. Był też napis z podaniem Jego winy, tak ułożony: «Król Żydowski». Razem z Nim ukrzyżowali dwóch złoczyńców, jednego po prawej, drugiego po lewej Jego stronie. Tak wypełniło się słowo Pisma: W poczet złoczyńców został zaliczony.
Ci zaś, którzy przechodzili obok, przeklinali Go, potrząsali głowami, mówiąc: «Ej, Ty, który burzysz przybytek i w trzech dniach go odbudowujesz, zejdź z krzyża i wybaw samego siebie!» Podobnie arcykapłani wraz z uczonymi w Piśmie drwili między sobą i mówili: «Innych wybawiał, siebie nie może wybawić. Mesjasz, król Izraela, niechże teraz zejdzie z krzyża, żebyśmy widzieli i uwierzyli». Lżyli Go także ci, którzy byli z Nim ukrzyżowani.
A gdy nadeszła godzina szósta, mrok ogarnął całą ziemię aż do godziny dziewiątej. O godzinie dziewiątej Jezus zawołał donośnym głosem: «Eloi, Eloi, Lema sabachthani», to znaczy: Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił? Niektórzy ze stojących obok, słysząc to, mówili: «Patrz, woła Eliasza». Ktoś pobiegł i napełniwszy gąbkę octem, włożył na trzcinę i dawał Mu pić, mówiąc: «Poczekajcie, zobaczymy, czy przyjdzie Eliasz, żeby Go zdjąć [z krzyża]». Lecz Jezus zawołał donośnym głosem i oddał ducha.”

Plan nasadzeń:
1 x topola czarna, 1 x sosna czarna, 5 x cis, 1 x wierzba.
Po lewej stronie kapliczki została posadzona topola czarna otoczona cisami, jako "roślinami pomiędzy życiem i śmiercią" (patrz: poniżej), za kapliczką zaś rośnie sosna (równo w osi kapliczki) jako symbol drzewa krzyża, natomiast po prawej wierzba, jako symbol nadchodzącego zmartwychwstania.
Uzasadnienie:
Cechy charakterystyczne góry: Bazylika Grobu Pańskiego - Zmartwychwstanie, drzewo Krzyża Świętego - cud uzdrowienia
TOPOLA CZARNA
Oznacza śmierć samą w sobie. Według mitycznych Greków "urodziła się ze śmierci i cierpienia". Przechodzący do Hadesu musieli przejść przez gaj czarnych topól.
SOSNA
Towarzyszy żałobie i światu męskiemu. Katolicyzm w kształcie szyszki sosnowej dopatruje się błogosławiącej dłoni Chrystusa wdzięcznego za schronienie, jakiego sosna udzieliła podczas ucieczki Świętej Rodzinie. Trumna sosnowa cieszyła się w dawnych czasach należnym poważaniem jako wehikuł zapewniający bezpieczną podróż w zaświaty.
Wiadomo również, że krzyż Chrystusa był wykonany z sosny czarnej odmiany śródziemnomorskiej.
CIS
Stanowi zarówno symbol śmierci, jak i zmartwychwstania. Jego długowieczność wiązano z nieśmiertelnością lub zwycięstwem życia nad śmiercią. Podobnie jak bukszpan, cyprys i bluszcz stanowił stały element ozdoby cmentarzy (zwłaszcza w Europie Śródziemnomorskiej, z powodu panującego tam klimatu).
Ponadto w symbolice chrześcijańskiej cis oznacza: płomień ognia, święty smutek, śmierć, wierność Boga wobec Narodu Wybranego.
We wszystkich krajach europejskich uważane za drzewo śmierci. W Bretanii wierzono, że cis posadzony na cmentarzu, kieruje jeden korzeń ku ustom każdego z nieboszczyków.
Jedno z najbardziej długowiecznych drzew na świecie. Rośnie powoli ale za to wytrwale. Ma niesamowite zdolności regeneracyjne. Rośnie nawet wtedy, gdy jego pień jest spróchniały w środku - przestaje niemal istnieć. Mimo, iż wszystkie jego części (poza jaskrawoczerwoną osnówką) są trujące (zawierają alkaloid taksynę) znalazł zastosowanie w medycynie ludowej. Obecnie w medycynie izoluje się z niego substancje antynowotworowe.
WIERZBA
W Polsce wierzba, która najszybciej ze wszystkich drzew okrywa się zielenią i puszystymi, srebrnymi baziami symbolizuje siły żywotne, zdolność odradzania się, zmartwychwstanie. Uważa się ją za drzewo „miłujące życie”, ponieważ rośnie w każdych warunkach, chociaż najchętniej nad wodami. Gałązki wierzbowe są również podstawowym składnikiem palmy wielkanocnej.

ŚWIĘTA GÓRA PAŃSKA

– Niebo, czyli Dom Ojca, w którym mieszka Maryja, św. Jan Paweł II i gdzie jest mieszkanie dla każdego.
Pismo Święte: Iz 2, 1-5; Iz 14, 13-15; Ps 48

„Widzenie Izajasza, syna Amosa, dotyczące Judy i Jerozolimy:
Stanie się na końcu czasów,
że góra świątyni Pańskiej
stanie mocno na wierzchu gór
i wystrzeli ponad pagórki.
Wszystkie narody do niej popłyną,
mnogie ludy pójdą i rzekną:
«Chodźcie, wstąpmy na Górę Pańską
do świątyni Boga Jakubowego!
Niech nas nauczy dróg swoich,
byśmy kroczyli Jego ścieżkami.
Bo Prawo wyjdzie z Syjonu
i słowo Pańskie - z Jeruzalem».
On będzie rozjemcą pomiędzy ludami
i wyda wyroki dla licznych narodów.
Wtedy swe miecze przekują na lemiesze,
a swoje włócznie na sierpy.
Naród przeciw narodowi nie podniesie miecza,
nie będą się więcej zaprawiać do wojny.
Chodźcie, domu Jakuba,
postępujmy w światłości Pańskiej!”

Plan nasadzeń:
1 x dąb, 2 x topola biała Dąb jest posadzony równo za kapliczką jako symbol Boga. Dwie topole zostały posadzone po jednej i po drugiej stronie dębu, jako symbol Ducha Świętego i Syna Bożego. Razem tworzą znak Trójcy Świętej.
Uzasadnienie: Cechy charakterystyczne góry: potęga i wielkość.
DĄB
Największe, najpotężniejsze i najbardziej użyteczne spośród drzew. Prastary, niemal wieczny i ogromny, jest ojcem drzew i ich królem. Jako święte drzewo burzy i grzmotu, siły, długowieczności i nieśmiertelności był drzewem Zeusa, Jowisza, Dagdy, Donara i wszystkich innych bóstw gromowładnych, również Jahwe. Dąb uchodził za drzewo życia, a bóg, który dał go ludziom za ojca żywiciela. W starożytnym Rzymie był drzewem Jowisza, filarem podtrzymującym sklepienie niebieskie, godłem pierwszych królów, symbolem potęgi i mądrości. W "Georgikach" Wergiliusz mówi o dębie, "co wierzchołkiem się w niebiosach górnych kołysze, długi zaś korzeń w głębie Tartaru samego wysyła". Wtóruje mu Pliniusz Starszy, twierdząc, że dąb został stworzony jeszcze przed człowiekiem. W najstarszej wyroczni greckiej, w Dodonie, kapłani odczytywali wole Zeusa z szumu dębowych liści. Cywilizacja chrześcijańska również upodobała sobie dęby na miejsca wieszania kapliczek bądź poświęconych obrazów.
TOPOLA BIAŁA
Związana z życiem po śmierci. Dlatego też liście topoli są dwukolorowe, ciemne tam, gdzie sięgają je płomienie zaświatów, zaś jasne tam, gdzie jest nadzieja na zmartwychwstanie. Przedstawia siłę i wytrzymałość rodu.

W każdej kapliczce znajduje się płaskorzeźba ukazująca poszczególne tajemnice wiary czy wydarzenia z historii zbawienia oraz kamień z Ziemi Świętej, pochodzący z danego szczytu (tylko 7 kapliczka, czyli Święta Góra Pańska posiada kamień nie Nieba ale Góry Wniebowstąpienia). Artyści: Wiesław Kotarba i Dominik Kotarba - kapliczki oraz Monika Drąg – drzewa i krzewy.

• Altana: miejsce chrześcijańskiego i braterskiego biesiadowania dla ok. 100/120 osób w klimacie Bożej, polskiej i górskiej gościnności.

• Chata pod kołem, czyli budynek gospodarczy, w którym znajdują się m.in. sklepik, toalety, magazyn i inne.

• Pomnik św. Jana Pawła II – zadumanego wędrowca z Piwnicznej. Wykonany ze skały wapiennej organicznej z Pińczowa …
Artysta: Dominik Kotarba …
Papież, który przysiadł sobie w czasie górskiej wędrówki na kamieniu, aby odpocząć, pomodlić się na Różańcu, popatrzeć na góry i ludzi: mieszkańców – Czarnych Górali oraz turystów z różnych stron …, czuwający na Placu i czekający na owieczki, na ludzi gór, na wszystkich ludzi dobrej woli …Obok leży księga Biblii, z której wynika sens całego Placu oraz treść ukryta w Bosko-ludzkim projekcie, który zrealizowaliśmy w naszej parafii, pośród pięknych gór i tradycji Kościoła, sięgającej XIV wieku …

 • Grota z figurą Matki Bożej, wykonanej z drewna …, po drugiej stronie skarpy w porównaniu do figury Papieża … pomiędzy nimi barwna, falująca i płynąca symbolicznie roślinność …

Zasady korzystania z Placu św. Jana Pawła II

1. Gospodarzem Placu jest Jezus Chrystus we współpracy z Maryją, świętym Janem Pawłem II, przyrodą i parafią Narodzenia NMP w Piwnicznej-Zdroju.

2. Cały Plac, skarpa i teren wokół świątyni mają przede wszystkim charakter sakralny.

3. Bóg i góry – to biblijny i egzystencjalny klimat Placu.

4. Za bezpieczeństwo i zdrowie dzieci odpowiadają opiekunowie oraz każdy za siebie, zwłaszcza na ścieżkach z łańcuchami oraz tarasie widokowym.

5. Istnieje możliwość zbiorowego korzystania z altany, po wcześniejszym uzgodnieniu z piwniczańską parafią.

6. Na cały teren nie wprowadzamy żadnych zwierząt.

7. Nie można spożywać alkoholu, palić papierosów czy stosować innych używek.

8. Dbanie o roślinność i czystość – to normalność i zadanie dla każdego.

9. Boga, Boże słowo, nauczanie św. Jana Pawła II – zadumanego wędrowca oraz przyrodę, najlepiej kontemplować w ciszy i spokoju.

10. Po tobie przyjdą na Plac św. Jana Pawła II inni, a poza tym monitoring widzi dużo, a Bóg widzi wszystko.