"Ksiądz Prałat Jan mo duse i ciało, jak na górola przystało bo górol to przecie cłowiek w honorze, w myśli i w mowie. A mowa Jego na pocud, słuchomy je ze świyrckiem w łoku, słuchomy jak płynie i płynie po serc parafian krainie. Ta mowa serce podźwignie, radościom nadziejom mignie, zostaje dziesi w sumieniu, pumogo w przemienieniu.
Ksiądz prałat to górol prawdziwy i nifto sie temu nie dziwi, bo i gwarom pogodo i za górami przepodo. Zno Go Niemcowo, Fiedorek i inksyf wiyrsycków pore, na Piwoworówce w kaplicy słów Jego nie policy. A nózki Prałata zdeptały nie ino dekanat cały i cestochowskie kraje i nadwileńskie gaje. Ksiądz-górol do głębi do kości, w sercu Mu Łaska gości.
Góralskom filozofijom na co dzień przecie zyje. Wiara, modlitwa, serdecnoś, w ponasuwaniu wiecnoś, wesołoś, pocucie humoru, kwolenie Boga do wtóru z ptoskami i polnem konikiem prostem góralskiem językiem.
Ksiądz prałat górolski gazda, wiedła mu sie gazdówka kozdo, bez te dwadzieścia seś roków godać by ło tem syroko.
Dzisiok przysła ta kwila, do proboscowskiego cywila nas dobry pasterz łodchodzi. Zeby tom kwile łosłodzić, cosik se zaśpiywomy, moze kapecke przygromy.
Ale dziękuwać potrzeba, łod ziemie jaz do nieba, za Łaski co księdza przyczynom na piwnicoków płynom. Ni ma dziś tutok takiego co by nie uznoł tego, ze wiyrchuwemi ściyzkami chodzili my nie sami. Ino za dobrem bacom łowiecki sie nie tracom.
Bóg zapłoć serdecne scyre za kazdom jednom kwile, którąś nos księze Janie wiód po ziemski polanie. Teroz Ty górol prawdziwy bydź między nami scynśliwy.
Niekze Pon Bóg nagrodzi po ziemski pielgrzymce wodzi. A my pociyrzem scyrem wywdzięcymy te kwile."